Στις 14 Ιουνίου 1917 αναχώρησε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ από τον Ωρωπό επιβιβαζόμενος μαζί με την οικογένειά του και τους ελάχιστους ακολούθους στο πλοίο «Σφακτηρία» με προορισμό την Ιταλία. Ήταν η ημέρα των γενεθλίων της βασίλισσας Σοφίας… Ο Κωνσταντίνος είχε ακόμα ανοιχτή την πληγή στα πλευρά του και η εύθραυστη κατάσταση της υγείας του θα συνέχιζε να τον ταλαιπωρεί έντονα σ’ όλη την διάρκεια της πρώτης εξορίας του.
Πρώτος τόπος διαμονής τους ήταν το Λουγκάνο στην Ελβετία αλλά μετά από κάποιο διάστημα αναχώρησαν για την Λουκέρνη όπου εγκαταστάθηκαν στο ξενοδοχείο «Νασιονάλ».
Στις 20 Οκτωβρίου 1917 ο Κωνσταντίνος Α΄ – εξόριστος πάντα στην Ελβετία – ασθένησε σοβαρά οπότε χρειάστηκε να νοσηλευτεί. Ο γιατρός του, που ονομαζόταν Sauenbruck, αναγκάστηκε να του αφαιρέσει μερικά πλευρά – εγχείρηση σοβαρή για εκείνη την εποχή . Ενώ είχε βγει από την κλινική και ανάρρωνε προσεβλήθη από Ισπανική γρίπη η οποία τότε μάστιζε την Ευρώπη με πολλά θύματα. Υπέφερε πολύ και η ασθένεια του ήταν βαρύτατης μορφής . Εισήλθε και πάλι στην κλινική για νοσηλεία. Η κατάσταση του βασιλέως ήταν απελπιστική. Και ενώ όλοι εναγωνίως ανέμεναν το τέλος, ως θαύμα Θεού την νύκτα της Αγίας Αναστάσεως παρουσίασε ανέλπιστη βελτίωση. Ο βασιλιάς σώθηκε, με την βοήθεια του Θεού για δεύτερη φορά στην ζωή του. Για το λόγο αυτό η εξόριστη Βασιλική Οικογένεια γιόρτασε διπλά την Ανάσταση εκείνου του έτους (1918).
Η βασίλισσα Σοφία την εποχή της πρώτης εξορίας με τις κόρες της. Στην αγκαλιά της είναι η πριγκίπισσα Αικατερίνη, στον τοίχο ακουμπισμένη η πριγκίπισσα Ειρήνη και καθιστή η πριγκίπισσα Ελένη. Το απλούστατο δωμάτιο του ελβετικού ξενοδοχείου και η στερημένη διαβίωσή της, δεν την έκαναν ποτέ να χάσει την αξιοπρέπειά της. Λύγισε μόνο όταν έχασε τον αγαπημένο της παιδί, τον Αλέξανδρο.
Λίγα χρόνια αργότερα και ενώ η βασιλική οικογένεια παρέμενε πάντα εξόριστη στην Ελβετία, στις 28 Μαρτίου 1920, γιόρτασαν πάλι την Ανάσταση. Στο ξενοδοχείο «Νατιονάλ» που συνέχιζαν να διαμένουν, είχε δημιουργηθεί μέσα στο ξενοδοχείο μια μικρή εκκλησούλα. Η δημιουργία της είχε χαροποιήσει ιδιαίτερα τον βασιλιά. Η έλλειψη ελληνικής εκκλησίας στην Λουκέρνη, ήταν για τον Κωνσταντίνο μια διαρκής αφορμή λύπης.
Δύο τρεις φορές, είχαν μεταβληθεί οι αίθουσες μεγάλων ξενοδοχείων σε παρεκκλήσια. Όμως αυτό είχε γίνει σε ειδικές περιπτώσεις και για μία μόνο ημέρα. Επιπλέον στην Ελβετία δεν υπήρχε Έλληνας ορθόδοξος ιερέας. Η ευκαιρία παρουσιάστηκε όταν ο αρχιμανδρίτης Θεόκλητος Λεγάκης, ιερέας της ελληνικής εκκλησίας στο Παρίσι παύτηκε ως «Κωνσταντινικός» από την κυβέρνηση του Βενιζέλου.
Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α’ στην Ζυρίχη τον Σεπτέμβριο του 1917. Η βασίλισσα Σοφία κρατά από το χέρι την πριγκίπισσα Αικατερίνη. Πίσω από της Σοφία διακρίνεται ο διάδοχος Παύλος. Πρώτος δεξιά ο πλοίαρχος Στέφανος Παπαρρηγόπουλος.
Ομολογουμένως καλλίτερο δώρο δεν μπορούσε να κάνει η επαναστατική κυβέρνηση στον εξόριστο βασιλιά, ο οποίος τον κάλεσε αμέσως μόλις έμαθε την άφιξή του στην Λουκέρνη και χωρίς περιστροφές έφθασε κατ’ ευθείαν στην εντολή.
– Πρέπει να μου φτιάξεις αμέσως μια εκκλησία. Συνεννοήσου με τον Θεοτόκη για ό,τι χρειάζεται, του είπε ο βασιλιάς. Και πρόσθεσε: «Τέλος πάντων, μπορούν να μου αφαιρέσουν τα πάντα. Όχι όμως και την θρησκεία μου».
Ένα μήνα μετά την συνομιλία εκείνη, μια μεγάλη αίθουσα του ξενοδοχείου «Νασιονάλ» είχε μεταβληθεί σε τέλειο εκκλησάκι και τα εγκαίνια έγιναν με μία κατανυκτική δέηση που την παρακολούθησαν οι Βασιλείς Κωνσταντίνος και Σοφία, τα παιδιά τους, ο πρίγκιπας Ανδρέας και η πριγκίπισσα Αλίκη, οι ακόλουθοι του Βασιλέως και οι συγκεντρωμένοι στην Λουκέρνη Έλληνες.
– Τώρα αισθάνομαι πως δεν μου λείπει τίποτα, έλεγε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, ύστερα από τα εγκαίνια της εκκλησίας του.
Η ορθόδοξη εκκλησούλα του ξενοδοχείου «Νασιονάλ» συγκέντρωσε όλη την Μεγάλη Εβδομάδα του Πάσχα του 1920, την βασιλική οικογένεια, την βασιλική ακολουθία και όλους τους εξόριστους.
Τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου μετά την τελετή της Αναστάσεως, στη μεγάλη αίθουσα του «Νασιονάλ» προσφέρθηκε ένα μεγαλοπρεπές γεύμα εκ’ μέρους της βασιλικής οικογένειας προς όλους τους συνεξόριστους και για δύο ώρες πέρασαν στιγμές ευτυχίας όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είχαν καταδικασθεί στον ατέλειωτο εκείνο ξενιτεμό. Το «μενού» υπήρξε ελληνικότατο. Περιελάβανε μαγειρίτσα, κοκορέτσι, αρνί σούβλας και κόκκινα αυγά.
Οι βασιλείς σ’ όλο αυτό το διάστημα υπήρξαν περιποιητικότατοι προς τους προσκεκλημένους τους αλλά και οι τιμηθέντες με την πρόσκλησή τους, έδωσαν σ’ εκείνη την συγκέντρωση τόσο ενθουσιασμό, ώστε να προσλάβει χαρακτήρα γνήσιου ελληνικότατου γλεντιού.
Ήταν το τρίτο Πάσχα της εξορίας και το τελευταίο. Όλοι ήσαν βέβαιοι πως δεν θα περνούσαν άλλο Πάσχα στην εξορία.
– Του χρόνου στην Ελλάδα!
Ήταν η γενική ευχή, που άρχισε από τα χείλη του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και επαναλαμβανόταν κάθε τόσο από όλους τους προσκεκλημένους ενώ ύψωναν τα ποτήρια τους γεμάτα από ελληνική ρετσίνα.
Το γλέντι κράτησε μέχρι τις 3 το πρωί, οπότε αποχώρησαν οι βασιλείς. Παρέμειναν τα παιδιά τους και πολλοί άλλοι για να συνεχίσουν το γλέντι τους έως τα ξημερώματα, με ελληνικούς χορούς και ελληνικά τραγούδια που θύμιζαν την αθάνατη ελληνική ζωή του βουνού και του κάμπου.
Πράγματι η ευχή του βασιλέως Κωνσταντίνου Α΄ πραγματοποιήθηκε. Το επόμενο Πάσχα το γιόρτασαν στην Ελλάδα.
—————————————————————————————————————————–
Μέσω αυτού του συγκινητικού κειμένου που φανερώνει την ειλικρινή πίστη στο Θεό του βασιλέως Κωνσταντίνου Α’ και την τήρηση των θρησκευτικών παραδόσεων ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του, επιθυμούμε να απευθύνουμε τις ευχές μας στους αναγνώστες μας.
Μια θερμή σκέψη μαζί με τις ευχές μας στέλνουμε στους ναυτικούς μας που θα γιορτάσουν μακριά από τους δικούς τους ανθρώπους, αλλά και σ΄αυτούς που εργάζονται. Σ’ όλους όσους θα είναι μόνοι τους τις γιορτές, σ΄ όλους όσους η ζωή τους δοκιμάζει από κάποια σοβαρή αιτία, νοερώς είμαστε κοντά τους. Σ’ αυτούς που δεν θα έχουν στο τραπέζι τους τα παραδοσιακά εδέσματα, θα τους πούμε πως πιο μεγάλη σημασία έχει με ποιόν μοιράζεσαι ένα γεύμα και όχι το ίδιο το γεύμα. Το πιο σημαντικό είναι να μην χάνουμε ποτέ την πίστη μας στον Θεό και να μην σταματήσουμε ποτέ να ελπίζουμε ακόμη και στα θαύματα…. Αλλά το σπουδαιότερο είναι να προσφέρουμε ένα καλό λόγο με αγάπη στους συνανθρώπους μας. Έτσι πραγματοποιούμε «μικρές καθημερινές αναστάσεις» τόσο στην δική μας ψυχή όσο και στις ψυχές των άλλων.
Ευχόμαστε εγκαρδίως Χρόνια Πολλά σε όλους τους αναγνώστες των RoyalChronicles.gr
Πηγές κειμένου : – Αρχείο Θάνου Πετραλιά, «Χρόνια εξορίας Βασιλέως Κωνσταντίνου», Εφημερίδα «Ελληνικόν Μέλλον»,1934
– Αγγελική Κοντοσταύλου, Πενήντα Χρόνια στην υπηρεσίαν της Βασιλικής Οικογένειας, Εφημερίδα «Ελληνικόν Αίμα»,1947
Επιμέλεια κειμένου: Τέπη Πιστοφίδου
Share On Facebook
Tweet It
